Warsztat Podróż Bohaterki

Webinary – instrukcja

Najbliższy webinar:

Jak siekać dramaty, bez wpadania w dramę?

Data: 07. czerwca, godzina 19:30.
Zapisz się >

Każde spotkanie trwa do około 1,5-2 h. Jego czas zależy min. od ilości waszych pytań.

Wszystkie zapisane osoby dostają po webinarze link dostępowy do zapisanego materiału.

Marcowe recenzje

„Sex & Cook – miłość od kuchni”

Robert Kowalczyk, Michał Toczyłowski

Wydawnictwo: Filo

O książce Roberta Kowalczyka wspominałam w lutowym newsletterze, ale nie miałam czasu powiedzieć, co o niej sądzę. Teraz z przyjemnością oglądam pięknie wydany tom, myśląc, że trochę zazdroszczę autorom, że mogli rozkoszować się jedzeniem i afrodyzjakami w pracy.

„Sex & Cook” zaczyna się z wysokiego „C”, bo od platońskiej uczty. Na szczęście dalej, autorzy zdecydowali mówić do czytelnika ludzkim głosem. Wciągającą opowieść nie tylko o jedzeniu, ale o stylu życia. Takiego w którym jest miejsce na poszukiwanie erotycznych inspiracji i odnajdywanie przyjemności w tworzeniu oprawy do seksualnego spotkania.

Jednak, nim zgłodniały czytelnik dotrze do pobudzających przepisów zostanie uraczony porcją wiedzy na temat tych składników diety, które wpływają na nasze seksualne samopoczucie i możliwości, a także o tym, jak działają ludzkie zmysły i w jaki sposób korzystać z afrodyzjaków. Rozdział o afrodyzjakach nie tylko uczy, jak dodać sobie wigoru przy pomocy jedzenia, ale rzuca też światło na ich bogatą historię. To zdecydowanie mocniejsza część książki.

Dla mnie pokazuje ona, że gotowanie i jedzenie potraw działających na zmysły to doskonałe uzupełnienie naszego erotycznego przeżywania, równie cenne jak gra wstępna.

Druga część, w całości jest poświęcona przepisom, uszeregowanym według tego jak tworzy się i narasta w nas podniecenie. Pożądaniu zostały przypisane przystawki, rozbudzające apetyt i wprawiające w określony nastrój. Pobudzenie to zupy i pierwsze dania, którymi nieco się nasycamy, ale jeszcze nie w pełni nasycające głodu. Orgazm to danie główne, po którym następuje słodkie odprężenie opisane deserami. Zaproponowane przez autorów przepisy ilustrują wysmakowane i zmysłowe zdjęcia Agnieszki Murak. Może tylko ponarzekam, że fotografie są nieco zbyt grzeczne, zawsze z ciałem kobiecym w tle i brakuje mi tutaj ujęć par płci dowolnej – które byłby zajęte zmysłową konsumpcją*.

Zebrane przepisy rozciągają się na skali od proste do wyjątkowe, są zróżnicowane i dobrane pod kątem pięknego wyglądu. Dobrze reprezentowane azjatyckie smaki (plusik za polską adaptację Gado Gado), trochę włoskich evergreenów w bardzo klasycznej aranżacji i umiarkowanie narowiste wariacje na temat klasyków (kaczka z owocami). Trochę szkoda, że ich autor pozostał w nurcie bezpiecznym. Erotyczna książka kucharska aż się prosi o ekstrawagancje i eksperyment. Ta jest waniliowa niczym chmurki w Dolinie Muminków. Znakomitym przykładem jest przepis na kurczaka, który nie dość, że składniki ma jak-u-mamy, to ze zdjęcia spoziera na mnie bezbronne truchełko, nawet nie BDSMowo torturowane. Ot kurak.

Dumam, czy bogata reprezentacja mięsnych dań nie jest także przesadą, bo można odnieść wrażenie, że to co podniecające i pyszne, zazwyczaj musi być krwiste. Święta wegetariańsko nie jestem, więc nie będę grzmieć w tej sprawie, ale mam takie poczucie, że tu też można lepiej. Oprócz czepiania się waniliowości i klasyczności, nie mam się czego czepiać. To jest pięknie wydana książka z konkretem w pierwszej części. Waszej uwadze polecam stronę 33, gdzie znajdziecie małą niespodziankę, a uważnym czytelniczkom/czytelnikom, którzy lubią zagadki w książkach, fotografię na stronie 194.

Trzy niedźwiadki na pięć

Edit: * Męskie ciała odnalezione! Zwracam honor twórcom i dodaję pół niedźwiadka.

„W zachwycie o odbycie”

Kaveh Rashidi, Jonas Kinge Bergland

Wydawnictwo: Buchmann

Kiedy wydawnictwo Buchman spytało mnie czy zechcę rzucić okiem na książkę o sprawach analnych, aż klasnęłam w rączki z zachwytu. Odczarowanie „tej strefy” wydaje mi się szczególnie ważne w kraju, w którym mężczyznom wydaje się, że jeśli zasmakują seksu analnego, to będzie oznaczało, że są gejami.

I było prawie dobrze.  Ale jest też coś zupełnie niedobrze.

To od początku – Rashidi jest lekarzem, Bergland komikiem standuperem. Obydwaj żyją w Norwegii. Takie połączenie mogłoby zapowiadać idealną równowagę między wiedzą, a wicem. Niestety, otrzymujemy opowieść utrzymaną w tonie pijackiego dowcipu nastolatków, dla których słowo „anal” zapowiada opór oburzających i zabronionych rozkoszy.

I chyba w tym języku jest główny problem. Bo jeśli ktoś formułuje pytanie, które ma coś wyjaśnić w taki sposób – dlaczego usta i odbyt to dwa oddzielne otwory? – to nie wiem, czy pisze książkę, która z zamiaru ma być beką na temat, czy jednak chce powiedzieć coś sensownego, tylko strasznie mu nie idzie, bo mentalnie nadal jest w fiksacji analnej. I dalsze obrabianie tematu cyt. „To prowadzi nas do małej dygresji, ale też istotnego dylematu. Gdybyśmy mieli mieć tylko jeden otwór, wspólny narząd do jedzenia, wydalania i pierdzenia, do seksu oralnego i analnego – lepiej byłoby, żeby gdyby znajdował się w miejscu ust czy na dole?” (s.16) sprowadza do mnie myśl, że jesteśmy w „prawie ewolucjonizmie”, ale od dupy strony.

Ta książka ma w sobie mnóstwo informacji. Tyle, że wrzuconych do jednego zbiornika i dobrze wymieszanych. Durnowate opowieści okraszone rysunkami pośladków, z których coś wystaje, mieszają się z sensownym, rozsądnym przekazem. Anatomia, przytomne wskazówki na temat seksu analnego, infekcji przenoszonych drogą płciową z dowcipasami rodem spod kibla, cyt. dot. wypadania odbytu „weź kiszkę w rękę i wepchnij ją sobie do tyłka.” (s. 142). Pominę obrazoburstwo religijne (s. 92), bo mnie mało wzrusza i jest oldschoolowe, ale strona 146 sięga nizin analnych dowcipów „Pomyśl raczej, że: organizm to Norwegia, odbyt to Oslo, kał to imigranci, bakterie kałowe, które stanowią 20% wagi kupy, to muzułmanie”.

Serio, chłopaki? Ile wy macie lat? C R I N G E

Pół niedźwiadka i to z łaski.

„Uniesienie spódnicy. Seksualne doświadczenia i kobieca moc”

Voca Ilnicka

Wydawnictwo: własnym sumptem

Napiszę niewiele, ponieważ chciałabym, żebyście czekały na tę książkę. Ona musiała powstać i dobrze, że dzieje się to teraz, gdy w Polsce temat seksualności przeżywa regres, a uniesienie spódnicy (ana-suromai*) może być naszą demonstracją mocy i zakorzenienia. Voca Ilnicka kilkunastu lat pisze i działa wokół seksualności. O dawna zbierała materiały do tej książki, by zbudować maksymalnie różnorodną opowieść opartą nie o teoretyzowanie, ale o kobiece doświadczenie.

Książka ma trzy części mówiące o trzech aspektach żeńskiej seksualności: Seksualna Krew; Kochanie siebie; Przerodzenie seksualności. Polifonia kobiecych głosów przeplata się z wypowiedziami trenerek, edukatorek, terapeutek, artystek i rzeczowym, merytorycznym przekazem. Prawie pięćset stron nieustannego przeżywania. Czasem musiałam przeczytać drugi raz. Czasem brały mnie uprzedzenia. Czasem zachwyt i wzruszenie. Gdyby ktoś liczył się z głosami żeńskimi, tak jak z męskimi, mógłby z nadęciem powiedzieć, że powstała kronika przemian żeńskiej seksualności w Polsce, ostatnich dwóch dekad. Ponieważ tak nie jest, napiszę, że to ważna i mądra książka, którą powinnaś przeczytać.

Voca wydaje książkę sama – aby pomóc ja wydać, możesz się dorzucić tutaj >> zrzutka.pl

* Ana-suromai nawiązuje do starożytnego aktu obnażania waginy w geście uniesienia spódnic / sukni w celu zażegnania zła, odegnania demonów, dzikich zwierząt i zaproszeniu szczęścia.

Cztery niedźwiadki na pięć

Książka: Córki i ojcowie

„Córki i ojcowie w analizie jungowskiej” to tytuł za długi i za nudny, żeby pobudzić naszą wyobraźnię. Nie wiem kto go doradził autorce, bo gdybym miała oceniać po nim zawartość książki, to uznałabym, że to sześciuset stronnicowy tom wypchany teorią analityczną, stosowną do tematu. Tymczasem mamy do czynienia ze strawną i przyswajalną publikacją, która nie zasadza się na naukowość, raczej próbuje uchwycić i opisać to, co każdy intuicyjnie czuje. Że relacje córek z ojcami są fundamentalne w kształtowaniu się ich postaw wobec męskości i seksualności, a czasem nawet generalnie kształtowaniu ich osobowości.

„Z uwagi na to, że jest tym innym (ojciec), czyli różniącym się od matki i córki, to kształtuje również odmienność, wyjątkowość oraz indywidualność córki.”

 

Sporo atramentu wylewa się na matki córek, a czasem zapominamy, że nie tylko matki mają dziewczynki. Ojcowie też są w rodzinach i mogą robić rzeczy wzmacniające, zasilające, a mogą też szkodzić, a nawet niszczyć. „Córki i ojcowie” próbuje zmierzyć się z rozległym tematem i z konieczności nie wyjaśnia wszystkich subtelności, jakie w tych relacjach mogą się pojawić. To, co jest jej wielką zaletą, to pokazanie, że zarówno tzw. „złe”, jaki i tzw. „dobre” cechy, postawy ojca będą miały wpływ na psychiczność jego córki.

Bo wymagający, zasadniczy ojciec może wychować córkę, która co prawda jest stłumiona emocjonalnie, ale świetnie radzi sobie z obowiązkami dorosłego życia. Bo wyrastała w atmosferze stabilności i struktury. Ale może tez przyczynić się do powstania swojej antytezy, kobiety unikającej jakichkolwiek odpowiedzialności, właśnie po to by nie przybliżyć się w żaden sposób do wizerunku ojca, który tłumił w niej cechy związane z kobiecością, takie jak spontaniczność, zmienność, uczuciowość. Nie istnieje jedna reguła tłumacząca, dlaczego jesteśmy takie, jakie jesteśmy. Możemy natomiast przeglądać się w przeróżnych, przytoczonych w książce, przykładach sprawdzając ze sobą na ile określone jakości mają coś wspólnego z nami.

Lina Leonard kreśli portrety dwóch żeńskich typów, zastrzegając przy tym, że nie zależy jej na etykietowaniu, a raczej na uzmysłowieniu czytelniczkom jakiego typu energie, potencjalności mogą w nich pracować. Te dwa typy to puella aeterna – wieczna dziewczyna oraz Amazonka, czyli wojowniczka.

„Dość często kobiecie, która pozostaje wieczną dziewczyną nie udaje się zintegrować cech, które pomaga rozwinąć pozytywny ojciec: świadomości, samodyscypliny, odwagi, umiejętności podejmowania decyzji, docenienia samej siebie, ukierunkowania.”

„Amazonka to identyfikacja z tą częścią męskości, która jest trzeźwa i poważna, silna i potężna, efektywna i doskonała, obowiązkowa i odpowiedzialna. Radosna, spontaniczna strona zostaje z reguły zlekceważona i zdewaluowana.”

Dlaczego Amazonki zakochują się w facetach – głuptaskach? Dlaczego wieczne dziewczęta cierpią na daddy’s issues? Wiele naszych wyborów wynika z nieświadomego pragnienia przezwyciężenia własnych deficytów. W toku lektury rozumiemy coraz więcej z tego, jak nasza osobowość i nasze mechanizmy obronne nieuchronnie skazują nas na przeglądanie się w wykrzywionym obrazie męskości. Na szczęście Leonard stroni od trywialnych porad mających ocalić nas przed błędnymi wyborami. Oferując w zamian pogłębioną refleksję nad tym jakie jesteśmy i po co w zasadzie pragniemy łączyć się z mężczyznami. „Córki i ojcowie” to książka znakomita dla kobiet, które chcą zrozumieć, jak działa ten dziedziczony mechanizm oraz dla mężczyzn, którzy wychowują córki.

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Córki i ojcowie w analizie jungowskiej”, Linda Schierse Leonard, wyd. Jung Press, 2019

Książka: Świadoma kobiecość

Mam problem z recenzją świeżo wydanej książki Woodman, bo brak mi należnego dystansu. Od pierwszego intelektualnego i emocjonalnego zachwytu, jaki przyniosła mi „Ciężarna dziewica”, jestem w fanklubie Marion Woodman. „Dziewica” była dla mnie przełomowa, a przy okazji trudna w odbiorze, gdyż koszmarnie przetłumaczona. Potem z przejęciem czytałam „Uzależnienie od doskonałości”, które także nie bierze jeńców. A teraz przyszedł grudzień i dostałam prezent w postaci „Świadomej kobiecości.”

To książka będąca zbiorem wywiadów z Woodman pochodzących z bardzo różnych źródeł. Dobrze przybliża zarówno zakres zainteresowań jungistki, jak i jej perspektywę intelektualną. Zdecydowanie od tej lektury warto zacząć znajomość z Marion, choć może się wam w głowie zakręcić od ilości tropów i tematów, na które natraficie. Seksualność, ciało, twórczość, uzależnienia, relacje damsko-męskie, relacje z dziećmi, duchowość, stan świata, ekologia, kondycja kultury, dyskurs władzy. Na nasze szczęście w tej części opowieści ukazuje się – cała na biało – Małgorzata Kalinowska, która przetłumaczyła „Świadomą Kobiecość”. Dzięki niej dość skomplikowane językowo i pojęciowo teksty dostały piękną i czytelną formę.

Moja relacja z przekazem Woodman to sinusoida nastrojów. Czasem mam ochotę krzyczeć, gdy trafię na jakiś przeszywający fragment, co do którego mam przeczucie, że należy do „najważniejszych na świecie”, a zupełnie nie wiem, jak się do niego dobrać. Chciałabym, żeby w przypisach było wyjaśnione, jak to zrobić? Bo samo opisanie problemu nie wystarcza za wyjaśnienia. A potem przestaję się rzucać i pozwalam opowieści robić swoje, przesączać się powoli i rozpychać się w myśleniu, które dotąd było moim udziałem. Coś takiego te słowa robią ze mną, że niezależnie jak się zmęczę, zawsze chcę do niej wracać.

Chcę wam zasygnalizować jaka ta książka jest, bo recenzowanie jej nie ma najmniejszego sensu. Nie mam też pojęcia jakie przeżycia wam przyniesie. Mogę sobie wyobrazić, że równie dobrze może to być zachwyt, jak i irytacja. Radykalność Woodman zaiste, równa jest jej wnikliwości. Tym bardziej nie wiem do jakich wniosków dojdziecie. Jednak w czasach, w których uważa się, że algorytmy mogą zastąpić relację terapeutyczną, a evidence based psychology oznacza częstokroć psychologię wyzutą z psyche, Woodman przywraca nadzieję.

Kobiecość, męskość i świadomość

Trudno o słowa równie wyświechtane jak „świadomość” i „kobiecość”. Kiedyś mało obecne w kulturze czy języku, teraz nie dość, że pomagają sprzedawać miliony kursów samorozwoju, to jeszcze są odmieniane przez wszystkie przypadki przez cały przemysł beauty and fashion. Woodman nawiguje pośród zużytych fraz mówiąc o pierwiastku żeńskim i męskim w taki sposób, że otwierają nam się nowe przestrzenie rozumienia obydwu. I bez newageowego patosu pozwala nam rozgościć się w świecie, w którym świadomość jest najcenniejszym dobrem.

„Ja nie nazywam tego pierwiastkiem męskim. Według mnie jest to raczej pierwiastek władzy. W patriarchalnym systemie świata i biznesu i w wielu domach główną nadrzędną zasadą jest władza: „Masz być taki, jak ci każę.”

 

„Kobieca strona naszego istnienia żyje wolniejszym rytmem, jest mniej racjonalna. Porusza się z większą spontanicznością, jest bardziej otwarta, przyjmuje życie takim, jakie jest, bez osądzania.”

Duchowość i dusza

Wzdrygło was? Nic dziwnego, to są dopiero zawłaszczone słowa. Nawet dla wielu naukowców duchowość oznacza po prostu religijność, a dusza to takie słowo z dawnych czasów, które wymawia się przy okazji modlitw. Woodman (uczciwie przyznam, że nie ona jedna) przywraca blask i godność temu słowu. To dla niej ucieleśniona obecność i cytuje Williama Blake’a mówiącego, że „Ciało jest cząstką duszy rozpoznawaną przez pięć zmysłów.”

 „Dusza bawi się niczym dziecko: jest spontaniczna, pełna pasji, skoncentrowana, rozkszująca się czystym doświadczeniem istnienia wszystkimi zmysłami.”

 

Doskonałość i uzależnienia

Jej sposób widzenia zarówno uzależnień, jak i powszechnego w naszym świecie pragnienia bycia doskonałym, bardzo się różnią od tradycyjnego psychologicznego pojmowania zjawisk. Woodman widzi uzależnienia jako specyficzny głód duszy, wymagającej natychmiastowej opieki i oddzielnej od ciała i doświadczania.

„Doskonałość jest według mnie słowem patriarchalnym, rozszczepiającym wszystko na przeciwieństwa: czarne albo białe. Efektem jest życie w ciągłym, niemożliwym do zintegrowania konflikcie.”

„Uzależniona osoba musi zwolnić, wyciszyć duszę, poddać się spokojniejszemu rytmowi życia (…) stanąć przed faktem, że nie ma boskiej mocy w kontrolowaniu swojego życia.

Coś musi odejść.

Żądza władzy i pragnienie kontroli.”

Wszystkie cytaty pochodzą z książki Marion Woodman,”Świadoma Kobiecość”, wyd. Raven, 2019

Nie sam na SM

Kampania „Nie sam na SM”

dedykowana osobom z diagnozą

stwardnienia rozsianego i ich bliskim

Ponieważ wsparcie najbliższych w chorobie jest nieocenione, szczególnie w przypadku chorób przewlekłych, Sanofi Genzyme zainicjował kampanię edukacyjną: Nie sam na SM podkreślającą rolę relacji społecznych – zarówno tych najbliższych z rodziną, przyjaciółmi, jak i z dalszymi znajomymi. Adresatami kampanii są niedawno zdiagnozowani chorzy oraz ich otoczenie. Ponieważ wspólnie z bliskimi, partnerem, rodziną i znajomymi, łatwiej jest stawiać czoła wyzwaniom, jakie niesie ze sobą życie z SM.

Kampania realizowana była we współpracy z czterema stowarzyszeniami: Polskim Towarzystwem Stwardnienia Rozsianego, Fundacją SM – Walcz o Siebie, Fundacją NeuroPozytywni oraz Śląskim Stowarzyszeniem Chorych na SM SezaM. W ramach kampanii przygotowane zostały materiały poradnikowe dla chorych i bliskich, nagrania edukacyjne oraz cykl warsztatów rehabilitacyjnych.

Komunikacja kampanii prowadzona jest przez profil Nie sam na SM na Facebooku, na którym znajdą się m.in. specjalnie przygotowane filmy oraz porady ekspertów. Dodatkowym źródłem informacji na temat SM jest strona: www.msonetoone.pl

Kampanię Nie sam na SM wspierają ekspertki – neurolog dr hab. n. med. Monika Adamczyk-Sowa, kierownik Katedry i Kliniki Neurologii w Zabrzu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach oraz ordynator Oddziału Neurologii SPSK1 w Zabrzu, neurolog dr n. med. Katarzyna Kurowska z Instytutu Psychiatrii i Neurologii, psycholog dr Joanna Heidtman oraz psycholog i sex-coach Marta Niedźwiecka, które podpowiedzą, jak reagować na chorobę najbliższej osoby, jak motywować do aktywnego życia, jak radzić sobie z chorobą.

Stwardnienie rozsiane już dawno przestało być wyrokiem, jednak nadal w społeczeństwie panują błędne przekonania, że choroba musi wiązać się z ogromnymi problemami, niepełnosprawnością. Chorzy zamiast dostać wsparcie od otoczenia często słyszą, że nie powinni zawierać związków, podejmować wyzwań zawodowych. Nic bardziej błędnego. Nie wolno osobom chorym zabierać prawa do normalnego życia.

Shunga – erotyczne fantazje

Dwa weekendy w Dwóch Dolinach

Czy można wyobrazić sobie lepsze miejsce na relaks i nieśpieszną naukę powolności, niż otoczenie przyrody? A jeśli tą przyrodą są Dwie Doliny w Wierchomli, to efekty mamy gwarantowane.

Zapraszam na dwa weekendy zatytułowane „W poszukiwaniu kobiecości” w czasie których, wraz z innymi trenerkami poprowadzę uczestniczki na ich prywatne, bardzo kobiece ścieżki. Będzie dobra zabawa, rozwój i wspaniałe widoki. Program obydwóch warsztatów będzie taki sam.

Weekend nr 1 – 24.05.2018-27.05.2018

Weekend nr 2 – 21.06.2018-24.06.2018

Wiosennie w Amsterdamie